Używamy plików cookies, by ułatwić korzystanie z naszych serwisów.
Jeśli nie chcesz, by pliki cookies były zapisywane na Twoim dysku zmień ustawienia swojej przeglądarki. Kliknij "Zamknij" aby zaakceptować naszą Politykę prywatności.
Autor wpisu:
Filip Makowiecki
Data publikacji: 19.05.2011
Okres historyczny: 20-lecie międzywojenne 1918-1939
„Udałam się do filmu drogą najkrótszą – bo przez okno", wspominała Nora Ney, jedna z najbardziej rozpoznawalnych polskich aktorek międzywojnia. Rzeczywiście, początek kariery Soni Nejman, bo tak się właściwie nazywała nasza największa femme fatale, wiązał się z młodzieńczym buntem i ucieczką z domu rodzinnego.
Urodziła się w 1908 roku w małej wsi Sielachowskie koło Białegostoku, dzieciństwo spędziła w Baku, a w 1921 roku wróciła z rodziną do stolicy województwa. Ojciec, Jakub Nejman, był całkiem zamożnym, statecznym eksporterem budowlanym, któremu los spłatał figla w postaci piątki artystycznie utalentowanych dzieci. Wśród nich wyróżniała się Sonia, która od dzieciństwa lubiła udawać innych i przejawiała w tym niemałe uzdolnienia. Nic dziwnego, że wcześnie zaczęła marzyć o karierze aktorskiej. Oczywiście ojciec silnie sprzeciwiał się planom córki, a żeby utrzymać w ryzach temperament przyszłej aktorki, uciekał się nawet do tego, że zamykał ją na klucz w pokoju. Oddzielnie, na wszelki wypadek, chował ubrania Soni. W 1925 roku dziewczyna zdała maturę w prywatnym koedukacyjnym gimnazjum Druskina. Niedługo potem, dowiedziawszy się o planach wydania jej za mąż za zamożnego, starszego mężczyznę, uciekła z domu, właśnie przez okno.
Udała się do Warszawy, gdzie rozpoczęła edukację w Instytucie Filmowym Wiktora Biegańskiego. Jej doskonałe warunki: egzotyczna uroda, doskonała sylwetka i wysoka sprawność fizyczna, szybko zostały docenione i już w 1926 zadebiutowała na srebrnym ekranie w filmie Gorączka złota. Niedługo później zdobyła stały kontrakt z wytwórnią Leo-Film, co zapewniło jej całkiem dobre warunki życia. Kolejne udane role pozwoliły jej udowodnić, że wbrew opinii rodziców i znajomych jej decyzja była właściwa. Uciekała z Białegostoku przez okno, kilka lat później wracała jako gość specjalny burmistrza miasta.
Zdjęcie główne i zdjęcia w Galerii zostały umieszczone dzięki uprzejmości Fototeki Filmoteki Narodowej: http://fototeka.fn.org.pl/.
Źródło:
Artyści Białegostoku. XVIII–XX wiek, Białystok 2005.
Maśnicki Jerzy, Stepan Kamil, Gwiazda z oddali (Opowieść o Norze Ney), „Kino” 1997, nr 12, s. 30–32.
Komentarze (1):
Dziki Gon, 19.05.2011
Piękna kobieta!